Dit is tyd dat ek weer begin Blog.
Jammer oor my stilte die laaste (amper) 12 maande.
Julle hoor gou weer van my.
Wednesday, July 14, 2010
Friday, August 28, 2009
from prison
Who am I?
I have been told that I suffer the days of misfortune with serenity, smiles and pride, as someone accustomed to victory. Am I really what others say about me? Or am I only what I know of myself.
Bedevilled by anxiety, awaiting great events that might never occur; Fearfully powerless and worried for friends far away; weary and empty in prayer; thinking, doing, weak, and ready to take leave of it all.
Who am I? They mock me these lonely questions of mine...
Whoever I am, You know me, oh God. You know I am yours.
- Dietrich Bonhoeffer (1906 - 1945)
Sunday, August 23, 2009
Zohan: A Society on Nitrous oxide
I've first noticed it in New York a few months ago, larger-than-life posters of Zohan. Since then, many more have come and gone, every few weeks a new one. Some on bus stops others on buildings, many more on the pages I browse. How easy it has become to get excited over these trivialities. If a society is known by the monuments it builds, whether temporary or not, what does this say about us? With great expectations we anticipate the latest arrival on the big screen - Saturday night, a movie night, how we love to be swept away by its magnificence, filled with awe, living in the moment, caught up in the adventure - only to be bored by it soon thereafter and more often than not forgotten in a week or two - the dvd for sale at a discount 6 months later - "now you also can own the movie critics called 'amazing', 'life changing', 'a masterpiece'...".
Was this only a case with movies I probably wouldn't have noticed it, but how we anticipate the next iphone release, the game on Sunday, the show on Friday, the new apartment, my birthday next month or even the great night out with friends. Don't get me wrong, these are all relatively 'good' things, but to what degree do you (and me) rely on them to make life interesting or, at least, less mundane? How much of that do I need to satisfy the hunger inside - the hunger that we became so accustomed to feeding, that we don't even know we are feeding it anymore. Doesn't sound like you?, then cut yourself off from whatever it is that fills your 'me' times. If its television, then turn it off, if its Jane Austen or Mills & Boon, they'll be waiting for you when you come back next week, WoW? A week won't kill you. Religiously working on that perfect physique? Take a break. Loving the full satisfied feeling after finishing a pint of Ben and Jerry's, save the the Cherry Garcia for next week. Take off your headphones, steer clear of facebook and twitter for a while, leave the ipod at home. Work the hours written in your contract, and only those hours. After a week you'll agree: Withdrawal Sucks...
I get this picture in my head of a room full of people. Initially completely aware of the world around them but after a while so high on laughing gas that they don't know or even care about what goes on around them. If you were to step in and tell them its time to get up and get out, some might become angry, others irritated, but the majority will just tell you that they don't mind their situation. They are happy, smiling, satisfied, entertained, enjoying every moment, and why wouldn't they, the euphoric effects of this sweet, colorless, non-flammable gas with the pleasant odor and taste really makes life so much better! Inside the room life is good, it makes sense, we don't have to deal with the difficult questions, the real questions, life's questions. Those looking in, however, can only shake their heads at the madness of the laughing; slowly being overcome by the derealization and dizziness of the dissociative drug...
Sometimes ignorance really is bliss and deception is tolerable as long as you don't suffer, but ask yourself the question: "Am I being deceived?" If the answer is a quick definite "No!" it may be a good time to turn off the gas.
-----
The words of Keith Green stills rings true:
You're so proud of saying you're a seeker
But why are you searching in the dark
You won't find a thing
Until you soften your heart
Well, if this, just this once
I could show you, your empty life
I know you would follow him right now
You tell everyone to keep on smiling
Your outlook on life is so positive, yes
But deep down inside
You're searching for a reason to live
Like everyone else you're scared of dying
But the power of death has been blown apart
And you'll live forever
If you soften your heart.
Soften your heart by Keith Green
Thanks for reading - G
Tuesday, July 28, 2009
Los vir my kommentaar asb.
Onder elke storie is daar die woordjie 'comments'. Kliek op dit om vir my 'n boodskap te los as jy kommentaar wil lewe op iets wat ek geskryf het. Ek hoor graag van jou.
Friday, July 24, 2009
Vooroordele sonder melk.
Hyt alweer die leë melkkarton in die yskas teruggesit. Vir iemand wat net vir sy girlfriend kom kuier het hy ook heeltemal te gemaklik geraak. Nadat ek moeg ek koud by die huis kom, is die laaste ding wat ek wil doen winkel toe stap om te gaan melk koop, maar hoe anders, sy gaan dit nie doen nie, en hoor hulle weer kla more as daar nie melk vir die Cheerios is nie. Dis alreeds na 8 so ek weet wie my by die winkel gaan voorkeer. Ek sien hulle oral staan. Een by die 7-eleven die ander een by die Dunkin’ op Mass Ave, verlede Woensdag selfs by die Walgreens waar ek my supplements gaan optel. Vuil en stink. Dis hoe hulle nog altyd vir my gelyk het, so asof jy die stink aan hulle kan sien. Ek kon nog nooit uitvind of hulle bruin van die son of van die vuil is nie, of is dit dalk die teken van die hoë bloedruk van al die jare se goedkoop gesuip? Ek het altyd vir hulle simpatie gehad; gedink die lewe deel mens somtyds ‘n moeilike hand, maar deesdae is ek nie meer so naiëf nie, veral nie oor daardie een wat al vir 2 jaar by dieselfde plek staan nie. Ek kan nie glo dat hy, met al hierdie AA programme en Help-The-Homeless, nie al lankal van die strate af kon gewees het nie; dalk erens kon aftree met my belastingeld, na ‘n lewe van leeglê, suip en bedel. Selfs dit sou ok wees met my, solank hy dit net kan gaan doen daar waar hy nie my dag bederf met sy alewige “ave a quater to spare...” nie – dan nog met daardie vieslike Boston aksent. Weer nou die dag sien ek vir Ragab by Harvest's se parkering. Ek noem haar Ragab want daars geen twyfel oor wat sy na ure doen nie en ongelukkig het die Israeliete nog nie hier verby gekom nie. Tydens haar normale ure verkoop sy Spare Change, die straatkoerant uitgegee deur die Homeless Empowerment Project. Dit klink so edel ’n Grassroots Organization wat die homeless die geleentheid gee om ‘hulleself te help’ deur hierdie koerantjies te verkoop. Duidelik weet hierdie ‘grassroots’ nie dat hulle koerant meer deur die ‘Grass smokers’ gebruik word as enigiemand anders nie. Die eerste week toe ek hier gekom het, voordat ek geweet het hoe dinge regtig werk, het ek twee dae agter mekaar by Ragab ‘n uitgawe gekoop, want dis mos wat ons doen, ons help mos almal. Eers by die huis het ek uitgevind daar kom net elke week ‘n nuwe uitgawe uit. Sy het doelbewus iets aan my afgesmeer waarvoor ek geen nut gehad het nie,dis mos maar hoe hulle is. Syt seker gedink as sy mooi smile ek later sal terugkom soos al daardie ander mans. Ek sien hulle sommige aande as ek laat van studio af kom. Ek weet in elkgeval nie wat dink hulle nie, of is dit, met wat dink hulle nie. Eks oortuig jy kan elke week ‘n ander STD saam met jou koerantjie optel. Verlede week Gonorrhea, hierdie week Herpes. As ons dit alfabeties hou kan jy oor 3 weke Syphilis gaan optel – moenie daardie een misloop, of is dit mislê, nie! Ek verstaan in elkgeval nie waarom mense daardie stuk gemors in die eerste plek koop nie, daar is niks in om te lees nie - net nog ‘n sisteem, ‘n rasionalisering om die undesirables in ons samelewing te onderhou. Common sense sê “Jys ‘n sucker en ‘n fool om hom te betaal om daar te staan terwyl jy vroeg opstaan en laat gaan slaap om net kop bo water te hou...”, maar dan gaan jy huistoe en voel effens beter, want jy het iemand gehelp om kos in sy maag te kry, en jyt ook darem hierdie koerantjie gekry – en jyt mos nog altyd een gesoek – so asof jy dit gaan lees...
Ek maak die ander dag ‘n opmerking oor hoeveel ‘crazies’ ek op die busse en treine sien. “Jy moet in gedagte hou” antwoord die Liberal jood my, “vir sommige van hulle is dit die enigste plek waar hulle bietjie warmte kan kry, so hulle koop die kaartjie en ry dan saam vir sover hulle kan...” Ek kan sien hoe sy kop omhoog skynheilig-trots voel oor haar besorgdheid vir haar medemens. Ek bly maar net stil en weet sys die een wat die hardste gaan tjank wanneer een van hulle op die lekker warm busrit, gisteraand se suurwyn oor haar uitkots of wanneer, soos ‘n week gelede, Lazarus die schizo met sy vuil snot baard en mompel gekerm almal probeer oortuig die wêreld eindig more en die bus is die enigste weg na Nirvana...
Daar staan hy wragtig vanaand alweer. Ek sien sy figuur, skat hom rondom die middel 50’s miskien maksimum die lae 60’s, maar met hulle weet jy mos nooit. Alkohol en rook is mos nie die liggaam se vriend nie. Hy is gelukkig met sy rug na my gedraai, besig om iemand anders te treiter, so ek kan ongesiens verby glip, die winkel binne. Reën of sneeu, hys hier. Kan hy nie net na die shelter toe gaan nie, dis hoekom dit daar is? Sommiges maak hulle lewe daaruit om sy tipe te probeer help, maar ek aanvaar sommiges wil seker net nie gehelp word nie. Ek het een of twee keer vir hom iets gegee, maar het intussen geleer om my nie aan sy diep blou oë te steur nie. Daardie moedelose, somtyds half verwarde uitdrukking is maar net toneelspel, nee, dis eintlik net manipulasie. Dis al. Jys of onnosel of maklik manipuleerbaar, ‘n swakkeling, as jy aanhoudend daarvoor val. Een van daardie tipe wat skuldig voel oor iets en nie weet hoe om dit te hanteer nie, nou verplaas hulle hulle skuld en help die wat nie werklik enigiemand se hulp waardig is nie. “Ons samelewing sal nooit vooruitgaan solank ons die wat die sisteem probeer omseil aanhou onderhou nie“ dink ek terwyl ek my twee dollar vir die melk betaal. Die Bybel is mos duidelik, as jy nie werk nie mag jy nie eet nie, of so iets.
Soos ek uitstap sien ek hom steeds daar staan. Daar staan ‘n man by hom. Hulle staan effens eenkant, uit die pad, diep in gesprek. Seker weer een of ander van sy stories, daardie selfde storie wat jy al by 5 verskillendes gehoor het. My vrou dit en dat... ek is ‘n Nam veteran... Ek kort net dit en dan... Die man by hom is netjies aangetrek, das en als. Deur na sy skoene te kyk lei ek af hys seker een van daardie ryk traders wat in die nuwe condo ontwikkeling by Kendall ingetrek het. Ek sien hulle somtyds hier rond – alles moet altyd die beste wees. Die metrosexuals, kry selfs elke week ‘n haarsny. Ek sien hulle egter nie gereeld met die bums praat nie. Soos ek nader kom sien ek hy stop iets in die hobo se hand. Net soos ek gedink het, nog ‘n paar dollar om die gewete te sus. Hy gee hom ook ‘n sakkie met wat lyk soos brood en melk, kyk hom vinnig in die gesig en begin dan, toe ek omtrent langs hulle is, haastig weg te stap. Vir die eerste paar tree maak die man asof hy my nie sien nie, kyk net af na die sypaadjie soos hy loop. Ek wag totdat ons net buite die hobo se hoorafstand is en vra die man: “Watter storie het hy vanaand vir jou gespin, weet jy nie dat hy soos al sy hobo maatjies alles vanaand gaan uitsuip nie?” Hy kyk vir ‘n paar oomblikke nog na die sypaadjie, ek wonder of hy my gehoor het. Skielik kyk hy op. Sy diep blou oë ontmoet myne. “Dis my pa daardie” kom sy antwoord.
---
Altyd iemand se pa, iemand se dogter, iemand se broer, dalk selfs jou suster, en elke keer as ek daardie dollar in die hand sit dan voel ek naar, want dis nie die oplossing nie, maar maak dit my werklik deel van die probleem?
Ek maak die ander dag ‘n opmerking oor hoeveel ‘crazies’ ek op die busse en treine sien. “Jy moet in gedagte hou” antwoord die Liberal jood my, “vir sommige van hulle is dit die enigste plek waar hulle bietjie warmte kan kry, so hulle koop die kaartjie en ry dan saam vir sover hulle kan...” Ek kan sien hoe sy kop omhoog skynheilig-trots voel oor haar besorgdheid vir haar medemens. Ek bly maar net stil en weet sys die een wat die hardste gaan tjank wanneer een van hulle op die lekker warm busrit, gisteraand se suurwyn oor haar uitkots of wanneer, soos ‘n week gelede, Lazarus die schizo met sy vuil snot baard en mompel gekerm almal probeer oortuig die wêreld eindig more en die bus is die enigste weg na Nirvana...
Daar staan hy wragtig vanaand alweer. Ek sien sy figuur, skat hom rondom die middel 50’s miskien maksimum die lae 60’s, maar met hulle weet jy mos nooit. Alkohol en rook is mos nie die liggaam se vriend nie. Hy is gelukkig met sy rug na my gedraai, besig om iemand anders te treiter, so ek kan ongesiens verby glip, die winkel binne. Reën of sneeu, hys hier. Kan hy nie net na die shelter toe gaan nie, dis hoekom dit daar is? Sommiges maak hulle lewe daaruit om sy tipe te probeer help, maar ek aanvaar sommiges wil seker net nie gehelp word nie. Ek het een of twee keer vir hom iets gegee, maar het intussen geleer om my nie aan sy diep blou oë te steur nie. Daardie moedelose, somtyds half verwarde uitdrukking is maar net toneelspel, nee, dis eintlik net manipulasie. Dis al. Jys of onnosel of maklik manipuleerbaar, ‘n swakkeling, as jy aanhoudend daarvoor val. Een van daardie tipe wat skuldig voel oor iets en nie weet hoe om dit te hanteer nie, nou verplaas hulle hulle skuld en help die wat nie werklik enigiemand se hulp waardig is nie. “Ons samelewing sal nooit vooruitgaan solank ons die wat die sisteem probeer omseil aanhou onderhou nie“ dink ek terwyl ek my twee dollar vir die melk betaal. Die Bybel is mos duidelik, as jy nie werk nie mag jy nie eet nie, of so iets.
Soos ek uitstap sien ek hom steeds daar staan. Daar staan ‘n man by hom. Hulle staan effens eenkant, uit die pad, diep in gesprek. Seker weer een of ander van sy stories, daardie selfde storie wat jy al by 5 verskillendes gehoor het. My vrou dit en dat... ek is ‘n Nam veteran... Ek kort net dit en dan... Die man by hom is netjies aangetrek, das en als. Deur na sy skoene te kyk lei ek af hys seker een van daardie ryk traders wat in die nuwe condo ontwikkeling by Kendall ingetrek het. Ek sien hulle somtyds hier rond – alles moet altyd die beste wees. Die metrosexuals, kry selfs elke week ‘n haarsny. Ek sien hulle egter nie gereeld met die bums praat nie. Soos ek nader kom sien ek hy stop iets in die hobo se hand. Net soos ek gedink het, nog ‘n paar dollar om die gewete te sus. Hy gee hom ook ‘n sakkie met wat lyk soos brood en melk, kyk hom vinnig in die gesig en begin dan, toe ek omtrent langs hulle is, haastig weg te stap. Vir die eerste paar tree maak die man asof hy my nie sien nie, kyk net af na die sypaadjie soos hy loop. Ek wag totdat ons net buite die hobo se hoorafstand is en vra die man: “Watter storie het hy vanaand vir jou gespin, weet jy nie dat hy soos al sy hobo maatjies alles vanaand gaan uitsuip nie?” Hy kyk vir ‘n paar oomblikke nog na die sypaadjie, ek wonder of hy my gehoor het. Skielik kyk hy op. Sy diep blou oë ontmoet myne. “Dis my pa daardie” kom sy antwoord.
---
Altyd iemand se pa, iemand se dogter, iemand se broer, dalk selfs jou suster, en elke keer as ek daardie dollar in die hand sit dan voel ek naar, want dis nie die oplossing nie, maar maak dit my werklik deel van die probleem?
Wednesday, July 22, 2009
Die krummels op my tafel.
Ek sien haar beweging uit die hoek van my oog, en dadelik trek die enkele donker figuurtjie my aandag. Ek draai my kop nader en buk effens af, waarlik, 'n enkele klein miertjie op my tafel. Ek kan skaars onthou wanneer laas ek een van hierdie gesien het. Hierdie een herhinner my aan daardie klein miertjies wat altyd in die suiker, hondekos, koeksusters of die druiwesap opgeeindig het, daardie wat ek by die duisende met die doom bygekom het (en dan gekyk het hoe die malende massa rukkend tot bedaring gekom het, net om uiteindelik deur die wind verstrooi te word). Amper dieselfde as die van my kinderdae, maar tog anders, dalk 'n ander spesie, ek is afterall duisende kilometers van die huis af.
Vergete flikker my cursortjie op die skerm - met al my aandag op hierdie piepklein swart diertjie voor my wat so mooi blink in die son. "Ek het vergeet hoe mooi en perfek julle aanmekaar gesit is." Beter as wat enige "nanotechnologist" of "BEAM robotocist" hier kan doen. Ek sien hoe die klein pootjies beweeg, links, regs, links, regs, links. So foutloos soos 'n peleton soldate, en die voelertjies, op en af, links en regs, - soos die conductor by the Symphony Hall verlede maand - op soek na iets om terug te neem nes toe. My grondboontjie botter toebroodjie. "Jy soek seker 'n stukkie hiervan - toemaar daar is genoeg vir ons albei. Ek vermoed tussen my en jou is dit my eetlus wat die bank gaan breek..." Ek breek 'n krummeltjie af en sit dit voor haar neer. Die voelertjies gaan in overdrive. "Geweet jy sal daarvan hou, dis witbrood, (die bruin brood hier blaas my op soos 'n ballon) nogal Vermont special. Teen $3 'n brood nie sommer iets wat jy in die natuur sal optel nie". Sy sukkel om dit op te tel, dalk moet ek dit kleiner breek, maar terwyl ek nog so dink, lig sy die hele krummel op, seker dubbel so groot soos haar klein maer liggaampie, en beweeg sy dit sleep-sleep na 'n onbekende bestemming erens agter my lessenaar. "Ek strooi sommer nog 'n paar krummeltjies uit my ziplock sakkie vir jou hier op die hoek van my tafel, dalk vir later as jy wil terugkom vir seconds - ek vermoed die kos is maar skaars wanneer al die studente weg is - en ons is mos nou in 'n resessie." Ek volg haar ry-stop beweging vir nog 'n entjie totdat sy verby die staalliniaal en agter die hoop ou tydskrifte verdwyn. Ek tik my wagwoord in sodat my screensaver kan afgaan, terug na die werk, ek word seker nie betaal om die miere te voer nie.
Die werk vorder maar stadig. Dis mos somer in Cambridge. Mens kan nie nadat jy die New England winter met sy -14C en 12 duim sneeu oorleef het, binne 'n bedompige vertrek sit en werk nie! Ek bly al 2 jaar in die kusdorpie, maar ek was nog nooit by die strand nie...
Die son val al dieper op my lessenaar in. Hierdie tyd van die middag is dit net hoog genoeg om oor die afskorting voor my te skyn, maar nog nie laag genoeg om agter die gebou oorkant my venster vir die nag te gaan rus nie. Dis met die dat ek weer die swart blinkertjie sien. "Jys terug." "Jou krummels lê nog daar op die hoek, dalk al bietjie uitgedroog, maar sien dit maar as my poging om jou iets van my land en my mense te leer. Hierdie is seker die naaste aan beskuit wat ek jou ooit sal kan gee." Ek sien sy't een van haar maatjies ook gebring. "Dis ook reg. Ek en my mense deel graag. Soos daardie keer toe ek die hawelose man op Prospect street 'n dollar gegee het." Ek gee nie gewoonlik vir hulle geld nie, maar hierdie een was anders (soos al die ander ook seker maar is). Die verwondering in sy oë - "'n hele Dollar?!" "Do you see that?" en hy beduie toe met sy growwe vuil hand na iets wat op 'n klip so ent van hom af lê. "You can take it if you want to..." Verward stap ek nader om te sien. 'n Hoop 1 cent coins, seker maklik 20 van hulle. Met sy wiegende kop en oë wat 'n Rusplek soek, kom dit: "It's mine, I collected them... Now you can have them" glimlag hy met sy vuil tande. Diep binne hom is daar nog 'n mosterdsaadjie trots. "Are you sure?" vra ek. Dis die eerste keer dat 'n hawelose alkholis my kleingeld gee. "Does a bear shit in the fucking woods?!" kom die antwoord. Ek vermoed die antwoord op daardie vraag is "For fucking sure" maar ek vat toe maar net my sente en besluit om liewer nie te veel te gesels nie. Dalk effens meer as 'n mosterdsaadjie trots oor in hom...
Ek sien nog twee van haar vriendinnetjies het kom inloer. "Daardie Vermont special is nogal spesiaal - Jy's seker nou super gewild aangesien jy die hunk met die stash ontdek het. Nie net 'n mooi gesiggie met 'n vrygewige hart nie, hys nogal slim ook - of so sê hulle mos van almal hier".
Mettertyd verdwyn die krummeltjies, en soos die wit brokkies minder raak, raak die swart spikkeltjies meer. "Waar kom julle almal vandaan?" Ek het nog een cheddar broodjie oor en my protein shake, maar ek is seker protein shake gaan tot verdrinkings lei - en hulle gym sekerlik nie. "Hou julle van kaas of raak miere ook lactose intolerent, of Vegan? (Soos Pam die Canadian)" - verbeel jou dit; "Mamma, ek is nou Vegan, ek eet nie meer mot nie..." "My donner vrou, die kind aard na jou ma." "Goeie wolkekrabber my man, my ma is jou ma - ons is deur dieselfde koningin gebaar!"
Ek breek 'n stukkie kaas af en rol dit in 'n stywe bolletjie - doelbewus effens te groot. "Kom ons kyk wat maak julle met die..."
Dis tyd dat ek huis toe gaan. Ek begin die lang proses van save, backup en shutdown. Teen die tyd dat ek klaar is, sien ek dat nog dames hulle by ons aangesluit het. Ek sien die Finne daar met hulle fyn armpies en middeltjies, en die Russe met hulle groot sterk kake, dreigend, kouend, kragtig. Daar is die Duitsers, seker die ingenieurs van die "miereryk", en dan natuurlik die wat die swaar werk doen - Afrikaners dalk? - die een trek links en die ander regs en so bly hulle doodstil staan... By tye trek 5 aan die een kant en twee aan daardie kant en sodra die minderheid besef hulle is die minderheid gee hulle maar op en volg die stroom. Bo-op die kaasballetjie sit Amerikaners, hulle kou alte gulsig terwyl hulle saam met die kaas nes toe gedra word. "Hoeveel van julle is hier nou?" Ek tel meer as 30, terwyl nog 'n paar verdwaalde hanskakies onder my laptop en bo-op my printouts rondkruip - nie seker wat hulle soek nie, net seker dat dit nie is wat die ander het nie. "Jim (die opsigter) maak my en julle dood as hy sien wat ek doen." Daar is seker erens 'n regulasie teen die voer van miere in die studio, maar die studente is weg en wat van die resessie? Stadig maar seker beweeg die Afrikaners met die bol kaas oor die drakensberg tekendriehoek. Maklik gaan dit definitief nie, en met die rigting onseker, sal hierdie groot trek nog 'n ruk neem. "Maak maar net seker dat julle moreoggend teen die tyd wat ek terug is, al die krummels opgetel het." "Ek los vir julle 'n paar stukkies van my baba worteltjies ook. Ek sny dit kleiner in bite size blokkies met my olfa vir die vegans onder julle - en vir die hanskakies wat tog eendag die pad sal vind." Ek vat die inkopiesakke wat Rosa vir my gelos het toe sy my gegroet het voordat sy verlede maand terug is Spanje toe en gooi dit versigtig oor die miertjies sodat Jim hulle nie dalk sien indien hy toevallig vanaand hier verbykom nie. "Lekker eet en slaap my mooistes, julle is waarlik spesiaal."
---
Dat ek 'n klein miertjie so wonderbaar kon vind... Ek weet die mens is die kroon van die skepping, maar wragtig jy kan ook net soveel koerant lees en lank genoeg in hierdie wêreld leef om te besef dat die wêreld veel beter af sou wees as ons almal dalk insekte was. Tog wanneer ek na hierdie perfekte diertjie kyk is my verbasing nie as gevolg van ons gevalle toestand nie, maar die wonder van hierdie dingetjie voor my. Hou oud was ek toe ek laas na 'n mier gekyk het? Nie 'n mier gesien het en gewonder of dit in die kos gaan beland nie; ek bedoel regtig gekyk het - sonder enige pragmaties of praktiese doel voor oë. Die pootjies beweeg, die knypertjies werk die koppie dink - minstens tot so 'n mate as om op my stimuli te reageer. Beweeg ek die krummel dan word ek in 'n toutrek stryd van epiese preporsies betrek - knypers dreigend. Sy, gewikkel in 'n groot stryd om die krummel nes toe te bring - behalwe vir my dreigende pienk monster van 'n vinger, verder onbewus van my teenwoordigheid - my krag, my planne vir die toekoms, my wêreld, my 'grootheid'. Dit is egter juis op hierdie oomblik wat ek gekonfronteer word met die miertjie dat ek vergeet van my wêreld - my planne om die krummels nes toe te sleep. Dis juis hierdie oomblik wat ek deur die mees 'trivial' dingetjie vir 'n oomblik besef hoeveel meer daar is / moet wees. Dit was skrikwekkend hoe gelukkig dit my gemaak het om hierdie miertjie te sien, om te besef dat daar ander dinge bestaan - my wêreld is nie die begin en einde van als nie. Dit was nooit nie, en sal nooit wees nie. As ek soveel genot uit die miertjie kan vind, hoeveel te meer uit die Een wat die mier gemaak het. Kan ek asseblief vir 'n oomblik vergeet van al die krummels wat gesleep moet word, skakel af al hierdie 'moete', wat moet gedoen word, en wys my die groot Ingenieur - die Persoon van die groot Mier Maker. Moet my nie net wys en daar laat staan nie, maar kom hier en maak hierdie oë oop, dat hulle kan sien. Hulle kyk en kyk en sien nie, of sien so dof wanneer hulle wel sien, en alhoewel die hart weet daar is soveel meer, sien die oë soveel minder en hoor die ore dit vaagweg.
Hoekom hoor ek so gereeld net die brom en die grom van die krummels wat ek sleep? Moreoggend sal ek sien of daar nog enige krummels op my tafel oor is...
Vergete flikker my cursortjie op die skerm - met al my aandag op hierdie piepklein swart diertjie voor my wat so mooi blink in die son. "Ek het vergeet hoe mooi en perfek julle aanmekaar gesit is." Beter as wat enige "nanotechnologist" of "BEAM robotocist" hier kan doen. Ek sien hoe die klein pootjies beweeg, links, regs, links, regs, links. So foutloos soos 'n peleton soldate, en die voelertjies, op en af, links en regs, - soos die conductor by the Symphony Hall verlede maand - op soek na iets om terug te neem nes toe. My grondboontjie botter toebroodjie. "Jy soek seker 'n stukkie hiervan - toemaar daar is genoeg vir ons albei. Ek vermoed tussen my en jou is dit my eetlus wat die bank gaan breek..." Ek breek 'n krummeltjie af en sit dit voor haar neer. Die voelertjies gaan in overdrive. "Geweet jy sal daarvan hou, dis witbrood, (die bruin brood hier blaas my op soos 'n ballon) nogal Vermont special. Teen $3 'n brood nie sommer iets wat jy in die natuur sal optel nie". Sy sukkel om dit op te tel, dalk moet ek dit kleiner breek, maar terwyl ek nog so dink, lig sy die hele krummel op, seker dubbel so groot soos haar klein maer liggaampie, en beweeg sy dit sleep-sleep na 'n onbekende bestemming erens agter my lessenaar. "Ek strooi sommer nog 'n paar krummeltjies uit my ziplock sakkie vir jou hier op die hoek van my tafel, dalk vir later as jy wil terugkom vir seconds - ek vermoed die kos is maar skaars wanneer al die studente weg is - en ons is mos nou in 'n resessie." Ek volg haar ry-stop beweging vir nog 'n entjie totdat sy verby die staalliniaal en agter die hoop ou tydskrifte verdwyn. Ek tik my wagwoord in sodat my screensaver kan afgaan, terug na die werk, ek word seker nie betaal om die miere te voer nie.
Die werk vorder maar stadig. Dis mos somer in Cambridge. Mens kan nie nadat jy die New England winter met sy -14C en 12 duim sneeu oorleef het, binne 'n bedompige vertrek sit en werk nie! Ek bly al 2 jaar in die kusdorpie, maar ek was nog nooit by die strand nie...
Die son val al dieper op my lessenaar in. Hierdie tyd van die middag is dit net hoog genoeg om oor die afskorting voor my te skyn, maar nog nie laag genoeg om agter die gebou oorkant my venster vir die nag te gaan rus nie. Dis met die dat ek weer die swart blinkertjie sien. "Jys terug." "Jou krummels lê nog daar op die hoek, dalk al bietjie uitgedroog, maar sien dit maar as my poging om jou iets van my land en my mense te leer. Hierdie is seker die naaste aan beskuit wat ek jou ooit sal kan gee." Ek sien sy't een van haar maatjies ook gebring. "Dis ook reg. Ek en my mense deel graag. Soos daardie keer toe ek die hawelose man op Prospect street 'n dollar gegee het." Ek gee nie gewoonlik vir hulle geld nie, maar hierdie een was anders (soos al die ander ook seker maar is). Die verwondering in sy oë - "'n hele Dollar?!" "Do you see that?" en hy beduie toe met sy growwe vuil hand na iets wat op 'n klip so ent van hom af lê. "You can take it if you want to..." Verward stap ek nader om te sien. 'n Hoop 1 cent coins, seker maklik 20 van hulle. Met sy wiegende kop en oë wat 'n Rusplek soek, kom dit: "It's mine, I collected them... Now you can have them" glimlag hy met sy vuil tande. Diep binne hom is daar nog 'n mosterdsaadjie trots. "Are you sure?" vra ek. Dis die eerste keer dat 'n hawelose alkholis my kleingeld gee. "Does a bear shit in the fucking woods?!" kom die antwoord. Ek vermoed die antwoord op daardie vraag is "For fucking sure" maar ek vat toe maar net my sente en besluit om liewer nie te veel te gesels nie. Dalk effens meer as 'n mosterdsaadjie trots oor in hom...
Ek sien nog twee van haar vriendinnetjies het kom inloer. "Daardie Vermont special is nogal spesiaal - Jy's seker nou super gewild aangesien jy die hunk met die stash ontdek het. Nie net 'n mooi gesiggie met 'n vrygewige hart nie, hys nogal slim ook - of so sê hulle mos van almal hier".
Mettertyd verdwyn die krummeltjies, en soos die wit brokkies minder raak, raak die swart spikkeltjies meer. "Waar kom julle almal vandaan?" Ek het nog een cheddar broodjie oor en my protein shake, maar ek is seker protein shake gaan tot verdrinkings lei - en hulle gym sekerlik nie. "Hou julle van kaas of raak miere ook lactose intolerent, of Vegan? (Soos Pam die Canadian)" - verbeel jou dit; "Mamma, ek is nou Vegan, ek eet nie meer mot nie..." "My donner vrou, die kind aard na jou ma." "Goeie wolkekrabber my man, my ma is jou ma - ons is deur dieselfde koningin gebaar!"
Ek breek 'n stukkie kaas af en rol dit in 'n stywe bolletjie - doelbewus effens te groot. "Kom ons kyk wat maak julle met die..."
Dis tyd dat ek huis toe gaan. Ek begin die lang proses van save, backup en shutdown. Teen die tyd dat ek klaar is, sien ek dat nog dames hulle by ons aangesluit het. Ek sien die Finne daar met hulle fyn armpies en middeltjies, en die Russe met hulle groot sterk kake, dreigend, kouend, kragtig. Daar is die Duitsers, seker die ingenieurs van die "miereryk", en dan natuurlik die wat die swaar werk doen - Afrikaners dalk? - die een trek links en die ander regs en so bly hulle doodstil staan... By tye trek 5 aan die een kant en twee aan daardie kant en sodra die minderheid besef hulle is die minderheid gee hulle maar op en volg die stroom. Bo-op die kaasballetjie sit Amerikaners, hulle kou alte gulsig terwyl hulle saam met die kaas nes toe gedra word. "Hoeveel van julle is hier nou?" Ek tel meer as 30, terwyl nog 'n paar verdwaalde hanskakies onder my laptop en bo-op my printouts rondkruip - nie seker wat hulle soek nie, net seker dat dit nie is wat die ander het nie. "Jim (die opsigter) maak my en julle dood as hy sien wat ek doen." Daar is seker erens 'n regulasie teen die voer van miere in die studio, maar die studente is weg en wat van die resessie? Stadig maar seker beweeg die Afrikaners met die bol kaas oor die drakensberg tekendriehoek. Maklik gaan dit definitief nie, en met die rigting onseker, sal hierdie groot trek nog 'n ruk neem. "Maak maar net seker dat julle moreoggend teen die tyd wat ek terug is, al die krummels opgetel het." "Ek los vir julle 'n paar stukkies van my baba worteltjies ook. Ek sny dit kleiner in bite size blokkies met my olfa vir die vegans onder julle - en vir die hanskakies wat tog eendag die pad sal vind." Ek vat die inkopiesakke wat Rosa vir my gelos het toe sy my gegroet het voordat sy verlede maand terug is Spanje toe en gooi dit versigtig oor die miertjies sodat Jim hulle nie dalk sien indien hy toevallig vanaand hier verbykom nie. "Lekker eet en slaap my mooistes, julle is waarlik spesiaal."
---
Dat ek 'n klein miertjie so wonderbaar kon vind... Ek weet die mens is die kroon van die skepping, maar wragtig jy kan ook net soveel koerant lees en lank genoeg in hierdie wêreld leef om te besef dat die wêreld veel beter af sou wees as ons almal dalk insekte was. Tog wanneer ek na hierdie perfekte diertjie kyk is my verbasing nie as gevolg van ons gevalle toestand nie, maar die wonder van hierdie dingetjie voor my. Hou oud was ek toe ek laas na 'n mier gekyk het? Nie 'n mier gesien het en gewonder of dit in die kos gaan beland nie; ek bedoel regtig gekyk het - sonder enige pragmaties of praktiese doel voor oë. Die pootjies beweeg, die knypertjies werk die koppie dink - minstens tot so 'n mate as om op my stimuli te reageer. Beweeg ek die krummel dan word ek in 'n toutrek stryd van epiese preporsies betrek - knypers dreigend. Sy, gewikkel in 'n groot stryd om die krummel nes toe te bring - behalwe vir my dreigende pienk monster van 'n vinger, verder onbewus van my teenwoordigheid - my krag, my planne vir die toekoms, my wêreld, my 'grootheid'. Dit is egter juis op hierdie oomblik wat ek gekonfronteer word met die miertjie dat ek vergeet van my wêreld - my planne om die krummels nes toe te sleep. Dis juis hierdie oomblik wat ek deur die mees 'trivial' dingetjie vir 'n oomblik besef hoeveel meer daar is / moet wees. Dit was skrikwekkend hoe gelukkig dit my gemaak het om hierdie miertjie te sien, om te besef dat daar ander dinge bestaan - my wêreld is nie die begin en einde van als nie. Dit was nooit nie, en sal nooit wees nie. As ek soveel genot uit die miertjie kan vind, hoeveel te meer uit die Een wat die mier gemaak het. Kan ek asseblief vir 'n oomblik vergeet van al die krummels wat gesleep moet word, skakel af al hierdie 'moete', wat moet gedoen word, en wys my die groot Ingenieur - die Persoon van die groot Mier Maker. Moet my nie net wys en daar laat staan nie, maar kom hier en maak hierdie oë oop, dat hulle kan sien. Hulle kyk en kyk en sien nie, of sien so dof wanneer hulle wel sien, en alhoewel die hart weet daar is soveel meer, sien die oë soveel minder en hoor die ore dit vaagweg.
Hoekom hoor ek so gereeld net die brom en die grom van die krummels wat ek sleep? Moreoggend sal ek sien of daar nog enige krummels op my tafel oor is...
Subscribe to:
Posts (Atom)